Ινωδογονόλυση ονομάζεται η διάσπαση της πρωτεΐνης φιμπρίνης από το ένζυμο πλασμίνη το οποίο εμφανίζεται όταν οι θρόμβοι του αίματος έχουν απομακρυνθεί από την κυκλοφορία. Είναι μια επιθυμητή φυσική δράση η οποία συνυπάρχει με την διαδικασία της δημιουργίας θρόμβων στο κύκλωμα της κυκλοφορίας του αίματος.
Έχει σαν αποτέλεσμα τη μείωση της “εν τω βάθει” φλεβικής θρόμβωσης και άρα μείωση της πιθανότητας πνευμονικής εμβολής ή εμφράγματος του μυοκαρδίου. Δηλαδή όσο η δράση της Ινωδογονόλυση αυξάνεται τόσο η δράση της θρόμβωσης μειώνεται. Η Ινωδογονόλυση επιτυγχάνεται με τη δράση του ενζύμου πλασμίνη πάνω στην πρωτεϊνη φιμπρίνη με παράλληλη δράση πάνω στο φιμπρινογόνο.
(Φιμπρινογόνο ονομάζουμε την πρωτεΐνη που δεν διαλύεται μέσα στο πλάσμα του αίματος, έτσι ώστε όταν ενεργοποιείται, να μετατρέπεται σε αδιάλυτες ίνες φιμπρίνης). Άρα το ζητούμενο αποτέλεσμα στην αντιθρομβωτική διαδικασία είναι η διάσπαση της φιμπρίνης.
Το θρομβολυτικό αποτέλεσμα του διατροφικού ναττό, έχει δειχθεί με in vitro & in vivo επιστημονικές μελέτες. Προσθέτοντας NattoNKCP έχουμε:
– Βοήθεια ενεργοποίησης πλασμινογόνου τύπου 1 (PAI-1)
– Βοήθεια ενεργοποίησης πλασμινογόνου (plasminogen activator)
– Αύξηση της ιστικής ενεργοποίησης πλασμινογόνου (t-PA) και ενεργοποίηση πλασμίνης
– Μείωση φιμπρινογόνου και συσσωματωμάτων φιμπρίνης.
– Μείωση του ιξώδους του αίματος (σε μελέτες in vitro).